dimecres, 30 d’abril del 2008

Arañazos en el alma.

Hace aproximadamente un mes, te ví,
si, te ví después de tres años sin saber nada de ti.

Fue cómo un relámpago, un shock.
No has cambiado nada en estos años,
tu mirada, tu voz, todo igual.

Hice cómo si no te conociese,
como si nunca te hubiese visto,
como si nunca hubieses cogido mi mano
como si nunca me hubieses dicho nada.

Dos semanas más tarde de ese encuentro
me dijeron que tu no me habías reconocido,
que decías que no me conocías
que ni tan sólo recordabas a nadie con mi nombre.

Y ahora no hace ni tan sólo cinco minutos
me llaman diciéndome que quieres que vaya al parque,
que resulta que me quieres "conocer".
¿cómo he de reaccionar? ¿que tienes curiosidad?
¿o que algo en tu interior te dice que me has visto antes?
Que más da, tus palabras por aquél entonces veo que no fueron muy sinceras,
si lo hubiesen sido me reconocerías, te acordarías de mi.

No me vale un "Es que Marina, compréndelo, has cambiado mucho".
Pero si que me vale que te enseñasen una fotografía mía de hace tiempo
y tu no reaccionases.. no fui nada para tí, y me lo demuestras tres años más tarde.

Me jode que coño, y mucho,
claro que me jode! estoy temblando! ostia puta..
¿que hago? ¿chillar? ¿llorar? ¿ahogar mis gritos?
no, tengo suficiente en arañar mis pensamientos..

dimarts, 29 d’abril del 2008

Canvis d'oblit.



Pienso intentar cambiar mi vida;
la verdad, es que no pierdo mucho,
quiero pensarlo de manera en que es una etapa de mi vida,
que precisamente no estoy aprovechando.


x.Vull oblidar tot el succeït fins ara, i començar de zero.
Vull oblidar a tots aquells qe no estan al meu costat día a día
i estar amb els qe de veritat o estan.
Vull oblidar moments qe no em serveixen per millorar sinó per empitjorar.
Vull oblidar com era abans; només agafar els millors retalls de la meva persona i cosir-los..x

dijous, 24 d’abril del 2008

Como siempre y como nunca.

Supongo que hoy es un día cualquiera,
en un mes cualquiera y en un año cualquiera;
pero no es ayer, ni tampoco mañana, es hoy.

Hoy he dado un paso al frente,
no he sido cobarde y irónicamente te he escrito un par de frases
que han desencadenado una discusión.
Sabes que no era mi intención.

La sangre me ardía fría
al saber que vas diciendo por ahí que,
no te interesa hablar conmigo; pues vale.

Prometimos algo, tenía valor para mí,
si, lo tenía, tenía mucho VALOR.
Pero me he dado cuenta, que para ti no demasiado.

Al fin y al cabo, he aprendido a prescindir de ti;
llegué a pensar que se me haría extraño,
incluso que no podría levantarme sin tu voz,
pero no es ASÍ.

Dicen por ahí, que el amor eterno existe,
pero ¿sabes? lo dudo mucho..
tan sólo son quinientas lágrimas más a la deriva..

dimarts, 15 d’abril del 2008

Gritos a morir.

x{Os cansaréis de ladrar..aunque también puedo partir cabezas antes; y a romper cristales si me da la puta gana, gritar mis ideales, que soy libre de expresar lo que quiera y cuándo quiera, voy a luchar a morir.}x